De eerste Dialogue Day-sessie vond plaats aan de rand van het Vondelpark in Amsterdam. Ik was een van de ongeveer 30 deelnemers met verschillende niveaus van zorg voor de gevolgen van klimaatverandering, terwijl een aantal van ons professioneel betrokken waren bij activiteiten die het bewustzijn van de klimaatverandering bevorderen.
Mijn motivatie om aanwezig te zijn was om mijn eigen perspectief, twijfels en angsten over het klimaatveranderingsprobleem met anderen te bespreken. Dat bereikten we toen we ons verbonden voelden en onze eerste onthullingen over de reële klimaatverandering deelden, gevolgd door de acties die we hebben ondernomen om onze impact te minimaliseren.
Tijdens de dialoog was ik een beetje verrast toen ik een anekdote hoorde van een gezin dat in een gebied woonde dat ongewoon weinig neerslag doormaakte, waardoor gewasgroei, vaker voorkomende en ernstige bosbranden en lagere niveaus van waterreservoirs werden veroorzaakt. Ze hebben blijkbaar niet ingegaan op het concept van klimaatverandering en de mogelijkheid dat menselijke activiteit daaraan heeft bijgedragen. Bijgevolg zagen zij de noodzaak om hun gedrag te veranderen niet over en namen zij ook geen afdoende maatregelen om hun impact te minimaliseren. Ik vond het niet zo verschrikkelijk verrassend maar enigszins teleurstellend.
Mijn persoonlijk ‘verlichtingsmoment’ dat ik deelde was helemaal geen bijzonder moment. Het kroop langzaam op me af. In het midden van de jaren 1960 tot aan het eind van de jaren 1970 had ik het geluk om uitgebreid te vliegen in de Canadese Arctische gebieden. In de zomer maakten we frequente korte hops tussen afgelegen Inuit-gemeenschappen die zich uitstrekten over de top van het vasteland en de Noordelijke IJszee aanraakten. Vroeger was het vertrouwen op radio-navigatiehulpmiddelen een absolute noodzaak, omdat er geen waarneembare landreferenties waren waarbij de poolijsmassa naadloos met de met sneeuw bedekte landmassa vermengde. Door de jaren heen met hogere temperaturen, minder sneeuwbedekking en het zich terugtrekkende poolijs, werd de navigatie vereenvoudigd met ons vermogen om de kustlijnen te identificeren die op onze kaarten worden getoond. Terugkijkend was het een sterk bewijs dat de klimaatverandering reëel is.
Na de gepaarde informele dialogen werden we gevraagd om de gevoelens te identificeren die tijdens de uitwisselingen bij ons opkwamen. Voor mij varieerde dit van “boos” en “verrast” tot “kalm” en “accepterend”.
Sommige deelnemers gaven toe dat ze enige verwarring en twijfel hadden over het oorzaak-gevolg-principe, maar allen waren enigszins verontrust door de mogelijke impact van ons gedrag als soort.
Dankzij de deelname aan de dialoogdag ben ik me er nu meer van bewust dat de kwestie van de “klimaatverandering” een bewuste en onderbewuste impact op mij heeft. Ik realiseer me ook dat ik weliswaar stappen heb ondernomen om mijn impact te minimaliseren. Ik kan meer doen.
De bijeenkomst was goed beheerd en ik was onder de indruk van de oprechtheid van de vrijwilligers en facilitator van deze dialoogsessie. De doordachte, eerlijke en boeiende deelname van de deelnemers heeft bijgedragen aan het succes van de eerste dag van aanpassing.
Meer bewustzijn en hoop – dit zijn mijn persoonlijke reflecties van het evenement. Een pluim voor alle vrijwilligers en deelnemers!
Over de auteur: Dominique Marchildon is een semi-gepensioneerde in Canada geboren QA Engineering-consultant in de Off-Shore Oil & Gas-sector. Hij is sinds 1997 in Nederland gevestigd en is een enthousiaste ijshockeyspeler. We waarderen zijn reflecties van deelname aan de Dialogue Day op 12 februari 2019 in Amsterdam. De originele text is in het Engels geschreven.